Lieve J,

Heb jij huisdieren? Ik kan me niet herinneren dat je er ooit iets over vertelde. Maar jullie hebben vast een kat. Of misschien zelfs meerdere. Anders wemelt het van de muizen in zo’n cottage als die van jullie. Wij hadden ook een poes, Möpke. We hebben haar moeten laten inslapen.

Het is al een paar maanden geleden, maar ik mis haar nog steeds. Er zijn ook nog momenten waarop ik even, een fractie van een seconde, denk dat ze er wel is. Als de trap kraakt bijvoorbeeld. Dan lijkt het alsof ze naar beneden komt. Of als ik aan het koken ben. Dan denk ik dat ze achter me staat, om te schooien. En toen we laatst terugkwamen van een weekendje weg, verwachtte ik haar bij de deur te zien staan.

Möpke was ziek. Haar nieren werkten niet meer. Ze is ruim elf jaar onze huisgenoot geweest. Samen hebben we heel wat meegemaakt. Voordat ze bij ons kwam, leidde ze een bandeloos leven op Curaçao. ’s Nachts aan de zwier met de katten uit de buurt en overdag op jacht naar hagedissen en andere lekkere hapjes. Mijn vader bracht haar mee naar Nederland en zo kwam ze bij ons.

De laatste tijd was ze een oud besje. We noemden haar ook wel liefkozend onze old spinster.

Ze is vijftien geworden. De laatste tijd was ze een oud besje, heel aanhankelijk en met stramme botten. Het lukte haar niet meer op de tafel of op schoot te springen. Ze kon de afstand niet inschatten. En ze miste de voor katten kenmerkende souplesse. We noemden haar ook wel liefkozend onze old spinster.

Ze heeft het er niet moeilijk mee gehad dat ze moest inleveren op haar onafhankelijkheid. Vaak wordt gezegd dat katten wegkruipen als ze niet goed in hun vel zitten. Möpke volgde ons de laatste weken voor haar dood juist als een schaduw door het huis. Ze zocht ons de hele dag op. En als ze ons kwijt was, miauwde ze klaaglijk tot ze ons gevonden had.

Nu ze er niet meer is, is het een beetje leeg in huis. Een huis zonder poes is geen thuis. Er ontbreekt iets. Heel voorzichtig beginnen we daarom te denken aan een nieuwe spinnende huisgenoot. Of misschien zelfs twee. Maar het voelt wel een beetje als verraad …

Liefs,
A

Anke Werker en Rick de Haas


‘Follies and nonsense, whims and inconsistencies do divert me, I own, and I laugh at them whenever I can.’
Met dit citaat van Jane Austen (1775-1817) als motto schrijft Anke Werker (1972) brieven aan deze schrijfster. Een reactie verwacht ze niet. Wel hoopt ze antwoord te vinden op de vraag hoe anders de wereld van nu is in vergelijking met twee eeuwen geleden. En, is die wereld wel zo anders? Illustrator Rick de Haas voorziet de brieven van commentaar in beeld.