Jarenlang droomde Natalie Jenner van een carrière als schrijfster. Met haar debuutroman The Jane Austen Society brak ze onlangs wereldwijd door. JaneAusten.nl vroeg Natalie naar het ontstaan van haar boek, haar liefde voor Jane Austen én of we een Nederlandse vertaling van The Jane Austen Society kunnen verwachten.
Door Odette Snel
Waarom heb je The Jane Austen Society geschreven?
“Mijn man is een tijdlang ernstig ziek geweest. Als manier om daarmee om te gaan, ben ik een jaar lang heel intensief alles van en over Jane Austen gaan (her)lezen. Ik heb alle dvd’s opnieuw bekeken, bezocht Hampshire in Engeland om in haar voetstappen te kunnen treden en heb zelfs mijn eerste Austen-events bezocht: een regionale bijeenkomst van JASNA – de Jane Austen Society North America – en het International Jane Austen Festival in Bath. Na dat jaar was ik nog niet klaar om Jane Austens wereld te verlaten. Ik was nog geïnteresseerder in haar boeken dan ooit tevoren. Ik raakte er ook van overtuigd dat ik iets moest doen met al die opgedane kennis en informatie. Achteraf gezien denk ik dat het schrijven van mijn boek een manier was om dicht bij Austen te blijven en dicht bij Chawton, een van mijn meest favoriete plekken op aarde.”
Kun je wat meer vertellen over je achtergrond?
“Ik ben geboren in Engeland en opgegroeid in Canada. Aan de universiteit heb ik Engelse letterkunde en Rechten gestudeerd. Ik was jurist, carrièrecoach en eigenaar van een boekwinkel en ben nu, als 50plusser!, gedebuteerd als romanschrijver. Ik woon met mijn familie en twee honden in een jaren dertig huisje vlak bij de oevers van het Ontario meer, in een bomenrijk, idyllisch stadje.”
Wanneer las je je eerste Jane Austen boek en wat vond je er goed aan?
“Toen ik 9 of 10 jaar oud was durfde ik voor het eerst mijn moeders mooie jaren 70 uitgave van Pride and Prejudice te pakken van de plank met boeken voor volwassenen. Deze uitgave sprak me aan omdat hij in een cassette zat en een leeslint en prachtige illustraties had. Ik herinner me dat ik het, gek genoeg, erg leesbaar vond. Dat zegt overigens meer over Austen, dan over mij. Naarmate ik ouder werd, vond ik het heerlijk dat ik in elke levensfase waarin ik zat steeds weer levenslessen vond in Austens boeken. Ik vond alle personages herkenbaar en erg amusant, haar plots dwingend en haar humor geweldig en inventief. Haar proza werkt ook altijd kalmerend op me. Het raakt bij mij dezelfde snaar als klassieke muziek. Het is gewoon zo briljant logisch, efficiënt en spaarzaam.”
Wat is je favoriete Jane Austen boek en heb je een favoriet personage?
“Mijn favoriet is Pride and Prejudice, op de voet gevolgd door Emma. Ik vind het doorgaans lastig om favorieten te kiezen als het om Austen gaat. Maar als het om haar hoofdpersonages gaat kan ik met heel mijn hart verklaren dat Elizabeth Bennet uit Pride and Prejudice mijn favoriet is. Austen omschreef haar eens als ‘as delightful a creature as ever appeared in print’. Ik vind die trots van de schrijfster op haar eigen creatie prachtig. Elizabeth heeft veel meer zelfvertrouwen dan je zou mogen verwachten bij een twintigjarige in haar situatie. Ze is erg zelfverzekerd, maar gaat net genoeg de fout in om toch herkenbaar te zijn. Als Charlotte Lucas in Pride and Prejudice iets heeft om jaloers op te zijn, dan is het wel haar vriendschap met iemand die zo vol plezier, bijdehand en beheerst is als Elizabeth.
Je boek gaat over de oprichters van de Jane Austen Society. Ben je zelf lid van een Jane Austen genootschap?
“Nee, maar als ik op reis ben, bezoek ik regelmatig Jane Austen bijeenkomsten. Recentelijk was ik nog bij de evenementen van de regionale JASNA-afdelingen van Pennsylvania, New York en het Zuidwesten.”
En trek je bij dat soort bijeenkomsten wel eens een regency kostuum aan of ga je wel eens naar bal?
“Ik heb nog nooit een bal bezocht en ben nog nooit in Regency kostuum naar een evenement geweest. Nog niet, ten minste!”
Toen je begon met schrijven aan The Jane Austen Society, had je toen al een duidelijk beeld van alle personages en hun onderlinge relaties?
“In het begin wist ik alleen de titel en dat er acht tot 10 hoofdpersonages zouden zijn. Het moesten evenveel mannen als vrouwen zijn en ze moesten een breed spectrum aan beroepen (doctor, advocaat, boer etc.) en leeftijden vertegenwoordigen.
Als ik ga schrijven duiken die personages vervolgens vanzelf ergens op, op een stenen muur, een bankje op een binnenplaats, bij een veiling of in een deuropening. Ik werk niet van te voren een plot uit en weet zelf ook nooit meer dan wat ik zojuist getypt heb. Ik moet wel zeggen dat ik in dit boek van twee koppels al snel wist dat ze verliefd op elkaar zouden worden.
Tijdens het schrijven krijg ik soms vreemde of onverwachte gevoelens bij personages. Die probeer ik dan verder te verkennen. Mijn personages zijn echt de stuwende kracht achter het plot van mijn romans. Dat klinkt erg voodoo als ik het hier hardop zeg, maar het is wel waar.”
Met welk personage in het boek voelde je je het meest verbonden?
“Adeline, de oorlogsweduwe is er zeker eentje. Haar totale onderdompeling in haar verdriet resoneerde echt bij mij. Daarin zie je diagonaal het tegenovergestelde van haar beste karaktertrekken: haar intensiteit, haar nieuwsgierigheid, hoe ze altijd haar mannetje staat. Ze is altijd zo onafhankelijk en zichzelf. Dat vind ik geweldig aan haar.
Ik hou ook van Dr. Gray die dit hele dorpje volledig overeind houdt ten koste van zijn eigen emotionele genezing. Als carrière coach vond ik dat erg menselijk en herkenbaar. Een echt zwak heb ik voor Evie. Ze is als mijn dochter en ikzelf op die leeftijd: gefocust op haar intellectuele groei en academische ambitie en zo ongeduldig terwijl ze wacht tot ze in het voetlicht kan treden.”
Austen is de laatste tijd zeer ten onrechte in het hokje ‘vrouwenliteratuur’ geplaatst. Als student Engelse letterkunde maak ik me daar nogal boos over.
Ik vond Adam Berwick als personage erg intrigerend en verdrietig. Wilde je een gelukkig eind voor je hoofdpersonages?
“Ik werd tot mijn verrassing verliefd op elk van mijn personages. Net als Jane Austen breng ik ze soms naar tot de rand van de afgrond, maar trek ik ze op het laatste moment terug met behulp van zelfbewustzijn, persoonlijke groei en geluk. Ik denk dat Austen ook zielsveel van haar personages hield en dat ze ze daarom het happy end gunt dat ze verdienen.
Ik wilde eenzelfde soort ‘veilige spanning’ inbouwen als in de boeken van Austen. Daarom wist ik tijdens het schrijven al dat het wel goed zou aflopen met mijn geliefde personages, hoeveel ik ze in eerste instantie ook door de mangel haalde.”
Op pagina 45 van je boek schrijf je ‘Part of the comfort they derived from rereading was the satisfaction of knowing there would be closure- of feeling, each time, an inexplicable anxiety over whether the main characters would find love and happiness, while all the while knowing, on some different parallel interior track, that it was all going to work out in the end. Of being both one step ahead of the characters and one step behind Austen on every single reading.’ Ervaar je dat zelf ook als je Austens boeken herleest?
“Jazeker. Ik heb nog elke keer van die momentjes waarbij ik denk ‘hemeltje, houdt kapitein Wentworth nog wel van Anne Elliot’ of ‘Hoe gaan Darcy en Elizabeth na zoiets ooit nog bij elkaar komen’.
De opzet van Austens verhalen hebben een briljante dwangmatigheid. Vanaf het begin moet het stel waarover het gaat een berg aan obstakels overwinnen. Hoewel je weet dat alles uiteindelijk goed komt, blijf je tijdens het lezen toch een gevoel van onbehagen houden. Dat je je op die manier zorgen blijft maken is onderdeel van de louterende vreugde die je voelt als je Austen leest. Het is een buitengewone prestatie. Eentje die vrij uniek is in de literatuur. En ik denk dat deze prestatie ook op de een of andere manier verband houdt met hoeveel Austen van haar personages hield, vooral van haar heldinnen.”
In de Jane Austen Society uit het boek zitten best veel mannelijke Jane Austen liefhebbers. Zou je meer mannen aan de boeken van Austen willen krijgen?
“In dit boek wil ik mannen Austen een beetje laten terugveroveren. Austen is de laatste tijd zeer ten onrechte in het hokje ‘vrouwenliteratuur’ geplaatst. Als student Engelse letterkunde maak ik me daar nogal boos over. Door de jaren heen waren enkele van Austens grootste fans man. Tijdens het schrijven vond ik het erg leuk te verkennen wat de aantrekkingskracht was van Austen voor mannelijke personages, zoals Adam, die eigenlijk dachten dat Austen niet voor hen bedoeld was.”
Hoe heb je acteur Richard Armitage (bekend van The Hobbit en de Gaskell-verfilming North and South) zo ver gekregen dat hij het luisterboek wilde inspreken?
“Mijn uitgevers St. Martin’s Press (Noord-Amerika) en Orion Books (Verenigd Koninkrijk en Commonwealth) hebben het luisterboek samen tot stand gebracht. Ze waren het met me eens dat de verteller Brits moest zijn, vanwege de setting van het boek. En Richard Armitage had al meer geweldige luisterboeken voor mijn uitgevers ingesproken.
Hij is mijn gedroomde verteller. Al tijdens het schrijven had ik zijn heerlijke stem in mijn hoofd. Vooral voor het personage Dr. Gray. Het kostte me veel moeite om zijn medewerking geheim te houden, maar het was het wachten meer dan waard. Hij heeft het boek op zo’n bewogen en indrukwekkende manier tot leven gebracht dat ik mijn geluk nog steeds niet op kan.”
Tijdens de coronacrisis kwam het voortbestaan van het Jane Austen’s House Museum in het gedrang. Wat deed dat met je?
“Net toen ik succes had met een roman over het redden van Jane Austen’s cottage voor het nageslacht las ik in The Guardian over de moeilijkheden waarin het museum verkeerde. Ik was er een paar dagen helemaal kapot van. Ik heb toen meteen een bedrag gedoneerd aan het museum. Ook schenk ik een klein percentage van de royalties van de UK-uitgave aan Chawton House. Beide organisaties die voor hun inkomsten grotendeels afhankelijk zijn van toeristen hebben onze hulp hard nodig.”
Ik begreep dat je nog meer ongepubliceerde manuscripten in de la hebt liggen waarvoor je geen uitgever kon vinden. Hoe voelde het toen The Jane Austen Society wel werd geaccepteerd? En zijn er plannen om meer van je boeken uit te geven?
“Rond The Jane Austen Society ontstond een biedingsoorlog die uiteindelijk door een Amerikaanse uitgever werd gewonnen. Ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Het hele proces, van schrijven, onverwacht snel een literair agent vinden tot nu was een debutantendroom.
Wat betreft mijn eerdere boeken: ik ben vrij zeker dat die nooit zullen worden gepubliceerd en dat ook niet verdienen. Tijdens het schrijven van die boeken heb ik mijn vaardigheden kunnen ontwikkelen en mijn schrijfspieren getraind. Doordat ik me in die boeken heb vastgebeten en ze heb voltooid, ben ik een beter schrijver geworden. Ik denk dat alles wat er gebeurt in het leven een reden heeft. Ik heb er daarom vrede mee dat mijn eerdere manuscripten achter slot en grendel blijven liggen in mijn bureaula.”
Ben je al aan een nieuw boek bezig?
“Ik ben nog bezig met onderzoek en heb al de eerste hoofdstukken geschreven. Meer kan ik nog niet zeggen. Hopelijk komt er in de komende maanden meer over bekendmaken.”
Laatste vraag: wij zouden natuurlijk graag een Nederlandse vertaling van dit boek zien? Zit die er aan te komen?
“Ik zou een Nederlandse vertaling ook geweldig vinden. De vertaalrechten zijn al verkocht aan 14 landen: Portugal, Frankrijk, Roemenië, Italië, Brazilië, Griekenland, Tsjechië, Kroatië, Servië, Estland, Slovenië, Zuid-Korea, Rusland en Polen. Wie weet komt Nederland daar ooit bij.”
Wat een leuk en interessant interview. Vind het heel fijn dat het niet allemaal alleen over het boek maar ook gedeeltelijk over andere (weliswaar aanverwant) dingen. Ben nu erg benieuwd naar het boek.