24 mei 1817: Jane vertrekt naar Winchester

Op zaterdag 24 mei 1817 vertrok Jane Austen samen met haar zus Cassandra naar Winchester, op zoek naar een behandeling voor de mysterieuze ziekte waar ze al enige tijd aan leed. Ze zou niet meer in Chawton terugkeren. Vandaag is het precies 200 jaar geleden dat ze in Winchester arriveerde en haar intrek nam in 8 College Street.

24 mei 1817 was een regenachtige dag. Jane en Cassandra reisden de 16 mijl naar Winchester in de koets van Janes oudste broer James. De dames werden begeleid door hun broer Henry en neefje William Knight die te paard naast de koets reden en doorweekt raakten door de regen, iets waar de zieke Jane zich druk over maakte.

‘Very comfortable’

In Winchester vonden ze een tijdelijk nieuw thuis aan College Street, op de eerste verdieping van een bescheiden huis vlak bij Winchester College. Jane schrijft een paar dagen later, op 27 mei, aan haar neefje James Edward: ‘Our Lodgings are very comfortable. We have a neat littel Drawg. rooom with a Bow-window overlooking Dr Gabell’s Garden.’

‘… he will cure me’

Al snel na aankomst wordt Jane onderzocht door Dr Lyford, een gerespecteerd arts van het County Hospital. Zowel hij als Jane zijn optimistisch, blijkt uit de brief aan James Edward. Jane schrijft: ‘Mr Lyford says he will cure me, & if he fails I shall draw up a Memorial & lay it before the Dean & Chapter, & have no doubt of redress from that Pious, Learned, & Disinterested Body.’

‘I live chiefly on the sofa’

Een paar dagen later schrijft ze haar laatste brief – aan Mrs Tilson, een vriendin uit Londen. ‘I live chiefly on the sofa, but am allowed to walk from one room to the other’, meldt ze. ‘I have been out once in a sedan-chair, and am to repeat it, and be promoted to a wheel-chair as the weather serves.’

‘Pray to God’

Zus Cassandra wijkt geen moment van haar zijde. Daarover schrijft ze: ‘On this subject I will only say further that my dearest sister, my tender, watchful, indefatigable nurse, has not been made ill by her exertions. As to what I owe to her, and to the anxious affection of all my beloved family on this occasion, I can only cry over it, and pray to God to bless them more and more …’