Schrijfwedstrijd: Tijd en verandering

Deze inzending voor onze Emma-schrijfwedstrijd is geschreven door Hetty Janssen.

Het regent. Optimistisch was Jeremy Northam op pad gegaan. Zijn vriend Knightley had hem verzocht om zo snel mogelijk te komen en aangezien hij George dank verschuldigd was heeft hij zijn zaken overgedragen aan zijn compagnon en is op pad gegaan.
Het is niet prettig om doornat aan te komen maar hij wist dat een reis per postkoets te lang zou duren. Hij hoopte dat alles in zijn zadeltas droog zou overkomen. Het was de vraag hoe lang hij op Donwell zou blijven, George verwachtte dat hij minstens twee weken nodig zou hebben.

Opeens hield hij zijn paard in. Daar tussen de bomen zag hij een schim. Het was juist en donker stuk van het dennenbos, dan valt zo’n lichte vlek op. Er dwaalde iemand rond. Een vreemde plek om zomaar op zo’n natte dag te wandelen. Tot zijn verbazing kwam de persoon dichterbij en toen hij ter hoogte was van de plek waar de vrouw, want dat was het, het pad kruiste zag hij dat het een dame was. Ze was niet goed bij haar hoofd want ze liep doelloos en zag niet wat er om haar heen gebeurde. Als hij zijn paard niet had ingehouden zou ze onder de hoeven zijn gekomen.
Hij aarzelde, zou hij …? Zich zomaar bemoeien met een onbekende wilde hij niet. Niet helemaal gerust vervolgde hij zijn weg. Hij keek nog een paar keer achterom maar ze was al tussen de bomen verdwenen.

Een half uur later zag hij Donwell tussen de bomen schemeren. Sinds zijn jeugd was hij er niet meer geweest, hoewel de intensieve briefwisseling ervoor had gezorgd dat hij van alles op de hoogte was omtrent het wel en wee van George.
Ze hadden samen op school gezeten. Samen gestudeerd en dank zij de welwillendheid van George’s vader had hij een medicijnenstudie kunnen volgen.
Nu had hij een praktijk in een buitenstad van Londen samen met James zijn compagnon en levenspartner. Maar dat laatste wisten weinig mensen. Naar de buitenwereld toe leken ze twee vrijgezellen doctoren, gedreven voor hun vak. De mensen dachten dat ze geen tijd hadden om op liefdespad te gaan. Diverse patiënten kwamen in gezelschap van hun aantrekkelijke dochters in de hoop dat één van de doctoren een oogje zou laten vallen op hun dochter. Stiekem moesten ze er om lachen maar in wezen was het wel een van de redenen waardoor hun praktijk zo succesvol was.

Er was naar hem uitgekeken. Toen hij de oprijlaan inreed kwam George hem al hartelijk tegemoet. Na de eerste begroeting werd Jeremy direct meegenomen naar de studeerkamer. De huishoudster kwam met een blad vol thee en koekjes en deed daarna de deur dicht. Daar kreeg hij eindelijk te horen wat de reden was van de dringende oproep.

Een uur later zat hij geschokt in zijn kamer. Het was vreselijk waarom hij geroepen was. Waarschijnlijk was de dame die hij onderweg gezien had de vrouw van George. Hij had haar nooit gezien, maar het kon haast niet anders. George had hem verteld wat er gaande was. Na de dood van zijn schoonvader waren ze naar Donwell verhuisd. Dat was afgelopen jaar verbouwd zodat ze er gelijk naar toe konden gaan.

Maar zodra ze er woonden was Emma van lieverlee veranderd. Op de gekste tijden was ze gaan wandelen naar haar ouderlijke huis. Daar woonde nu haar zuster Isabella met de broer van George. Zo wandelde ze er eerst elke middag heen. Maar dat was nu ook al ’s morgens, in weer en wind en enkele keren was ze ’s nachts verdwenen. In het begin was iedereen erg ongerust gaan zoeken.
Gelukkig kwam ze iedere keer weer terug maar het leek of ze zich steeds verder terug trok in haar eigen vreemde wereldje.
Van lieverlee had George haast geen fatsoenlijk gesprek meer kunnen voeren met haar. Tot overmaat van ramp was er nu ook een baby op komst en George maakte zich zorgen over de geestestoestand van Emma. Hij had zijn vriend dringend gevraagd om Emma te observeren en te kijken of het iets lichamelijks was of misschien juist iets geestelijks.

Jeremy had haar geobserveerd. Met haar gewandeld. Tijdens de gezamenlijke maaltijden geprobeerd een gesprek met haar aan te knopen maar de antwoorden waren minimaal en de interesse voor andere onderwerpen dan haar eigen familie was erg klein. Zodra er gesproken werd over Hartfield, haar ouderlijke huis, werd ze levendig maar als het gesprek overging op een ander onderwerp was ze weer afwezig.
Zo onopvallend mogelijk had hij haar in de gaten gehouden en was tot de conclusie gekomen dat het waarschijnlijk te maken had met de zwangerschap. De laatste jaren waren er onderzoeken geweest en één van de onderzoeken had uitgewezen dat een zwangerschap vreemde effecten kan hebben op de geestentoestand van vrouwen. Er waren experimentele behandelingen en hij besloot er met George over te spreken.

Enige tijd later kreeg hij een brief van George Knightley. Blij las hij dat de medicijnen een positieve uitwerking hadden op Emma. Zowel haar gedrag als de gesprekken waren weer normaal: “Ik heb mijn eigen Emma weer terug, en dank je hartelijk dat je ons hebt gewezen op de nieuwe medicijnen. De bijdragen aan je studie blijken nu een goed investering te zijn geweest. Bij dezen nodigen we jou en je partner uit om een poos op Donwell door te brengen deze zomer als het rustig is in jullie praktijk”.
“He James” riep Jeremy naar zijn partner, “zin om eens een zomer door te brengen op het Engelse platteland. Ik heb hier een prachtige uitnodiging. We kunnen logeren op een landhuis!”
“Als we daar onszelf kunnen zijn zonder opdringerige vrijgezelle jonge dames vind ik het prima”, was het antwoord.
“Wel bestaat er een kans dat we moeten assisteren bij een bevalling, volgens mij is Emma uitgeteld deze zomer. Bezwaar?” Jeremy keek zijn partner aan maar die moest lachen. “Totaal geen bezwaar, je weet hoe ik ernaar uitkijk als onze eigen patiënten zover zijn. Wanneer gaan we?”

(c) Hetty Janssen