Emma-schrijfwedstrijdDeze inzending voor onze Emma-schrijfwedstrijd is geschreven door Tessa Cornelissen.

Mr. Knightley stond aan het bedje van zijn dochtertje en keek hoe zij vredig lag te slapen. ‘Ooh mijn lieve, lieve Louise’, zuchtte Mr. Knightley zachtjes. Hij voelde plots de aandrang om haar te willen beschermen, ze zag er zo fragiel uit als ze sliep. Hij hield van haar. Maar wat als de roddels klopten? Wat als dit prachtig mooie kindje niet van hem was? Zou hij dan minder van Louise houden? Ze leek zo ontzettend veel op haar moeder. Dezelfde zachte gezichtsuitdrukking. Dezelfde stralende, energieke ogen. Ogen die je indringend aankeken, alsof ze dwars door je heen, recht in je hart kon kijken.

Mr. Knightley liep van het bedje naar het raam en keek naar buiten. Zijn vrouw Mrs. Emma Knightley liep rondjes in de tuin met haar vader. Mr. Knightley kon Henry Woodhouse horen praten tegen zijn dochter. ‘Kom kind, ik zal je sjaal beter vast doen. Die wind maakt het erg fris buiten.’ Emma liet haar vader haar sjaal strakker vastdoen en keek even naar boven. Toen ze Mr. Knightley achter het raam zag staan glimlachte ze voorzichtig naar hem. Mr. Knightley wist dat hij haar niet zou kunnen verlaten. Zelfs een onzekere glimlach was sterk genoeg om een golf van liefde voor haar door zijn lichaam te voelen gaan. Zij was zijn alles. Hij zuchtte nog eens.

Louise draaide zich om in haar bedje en maakte een zacht geluidje. Mr. Knightley draaide zich van het raam af en liep terug naar het bedje. Hij wilde haar nog een keer goed bekijken. Zou hij kunnen zien dat ze van hem was? Misschien haar wenkbrauwen? Die leken wel wat op de zijne, toch? Te hoekig om op Emma’s wenkbrauwen te lijken.

Was hij echt zo’n slechte match voor zijn Emma?
Mr. Knightley dacht terug aan wat hij die ochtend in de stad had gehoord. Mrs. Elton had Mr. Elton gezegd dat Frank Churchill wel eens de vader van Louise zou kunnen zijn. ‘Mrs. Knightley was zo gecharmeerd van hem. Ik zou niet verbaasd zijn geweest als hij Mrs. Knightley ten huwelijk had gevraagd in plaats van die stille, vreemde Jane Fairfax.’
‘Nu Jane Churchill, lief’, verbeterde Mr. Elton haar voorzichtig.
Mrs. Elton ging onverstoorbaar verder. ‘Jane is veel te saai voor hem. Zonder karakter. Mrs. Knightley en Mr. Churchill bruisen allebei van de energie. Een levendig stel.’
‘Aah, denk je dat, lief?’, antwoordde Mr. Elton.
‘Jazeker. Ik denk dat Mrs. Knightley ook dacht dat Mr. Churchill voor haar viel. Ik geef haar geen ongelijk, hij is een zeer knappe man om te zien. Ze zou de eerste niet zijn die zo’n verleiding niet kan weerstaan. Zeker als ze dacht dat ze toch al een stel waren. Iedereen dacht dat. Ze deden het niet stiekem, integendeel! Zo in het openbaar aan het flirten’, zei Mrs. Elton fel. ‘Mr. Knightley is zo stijfjes, helemaal niet haar type.’
‘Denk je dat, schat?’, vroeg Mr. Elton.
Zijn vrouw leek hem niet op te merken, zo ging ze op in haar verhaal. ‘Het arme ding. Ze moest kapot zijn geweest toen ze hoorde dat Mr. Churchill verloofd was met Jane Fairfax.’
‘Mrs. Churchill, lief.’
‘Mmm mm. Mrs. Knightley was vast gebroken. Wetende dat ze zwanger van hem was! Geen wonder dat ze het huwelijksaanzoek van Mr. Knightley met open armen ontving. Zelfs al was het van zo’n saaie man als Mr. Knightley. Ze moest wel.’

Mr. Knightley voelde zich overdonderd. Het was te veel informatie in één keer. Louise niet zijn dochter? Was hij echt zo’n slechte match voor zijn Emma? Zou ze met Mr. Churchill gelukkiger zijn geweest? Mr. Knightley was meteen terug naar huis gegaan zonder dat Mrs. en Mr. Elton hem hadden opgemerkt. Nu begreep hij waarom Emma zo bedachtzaam was de laatste dagen. Zij had vast ook van de roddels gehoord. Dat kon bijna niet anders. Mrs. Elton was niet bepaald voorzichtig in haar uitspraken over anderen. Waarom had Emma hem niets gezegd?

Ik herinner me nog goed dat jij dat als kind altijd deed, poppen met elkaar matchen
Mr. Knightley voelde een vlaag van woede opborrelen. Hij balde zijn vuisten samen. Louise brabbelde zachtjes in haar slaap. Mr. Knightley ontspande weer. Dit meisje moest gewoon zijn dochtertje zijn. Zonder haar kon hij zich zijn leven niet meer inbeelden. ‘Ooh mijn lieve Louise, ik zal altijd jouw vader zijn, dat beloof ik je’. Hij streelde Louise zachtjes over haar wangetje. Toen hoorde hij voetstappen achter zich. Het was Emma. Ze keek bedroefd.

‘George, maak je haar niet wakker? Ze heeft haar slaap hard nodig. We hebben uren met de poppen gespeeld. Ze was doodop’, zei Emma.
Mr. Knighley onderdrukte een glimlach. ‘Met de poppen? Onder de tafel zeker? Ik herinner me nog goed dat jij dat als kind altijd deed, poppen met elkaar matchen. Later deed je dat met mensen.’
Emma lachte zachtjes. ‘De beste match is die van ons’, zei Emma.
‘Denk je dat echt, dat wij een goede match zijn?’, vroeg Mr. Knightley onzeker. Emma’s gezicht vertrok en ze liep naar Mr. Knightley toe om hem te knuffelen.
‘Natuurlijk zijn we een goede match. Een perfecte match. Ik hou zo veel van je’, fluisterde ze zachtjes. Mr. Knightley voelde zijn hele lichaam ontspannen. In haar armen voelde hij zich geborgen. Zij was zijn thuis.
‘Ik hou ook heel veel van jou, mijn liefste.’ Hij voelde dat Emma zich ook ontspande. Louise opende haar oogjes en huilde zachtjes. ‘En van jou hou ik ook ontzettend veel’, zei Mr. Knightley. Hij liet Emma los en tilde Louise uit haar bedje. ‘En ik zal ook altijd van je blijven houden, Louise.’

Mr. Knightley meende het. Ook als ze niet écht van hem was, ze hoorde toch bij hem. Louise gaapte met één oog dichtgeknepen. Dat had hij haar nog nooit zien doen. Ergens kwam het hem bekend voor. ‘Dat heeft ze van jou’, zei Emma. Getroffen keek Mr. Knightley Emma aan. Hij begon te stralen.
‘Wat is ónze dochter toch mooi.’

(c) Tessa Cornelissen