Deze inzending voor onze Emma-schrijfwedstrijd is geschreven door Ella Maramis.
Emma zag de jonge vrouw het zandpad aflopen dat langs de meidoornhaag van hun land lag. Een tijdje geleden geleden had ze haar voor het eerst opgemerkt rond het zelfde tijdstip, nu keek ze vanzelf al naar haar uit.
George Knightley die erg gesteld is op zijn Emma, vind het minder prettig als ze te nieuwsgierig wordt, naar de inwoners en nieuwkomers van het dorp, hoewel hij nu wel hartelijk moest lachen, toen hij zag dat, Emma vanaf boven uit het raam, de voorbij gaande jonge dame in kwestie nakeek, als een detective.
Het was hem niet ontgaan dat Harriet vaker op bezoek kwam, de laatste dagen. Als Knightley onverwacht de salon binnenkwam, ineens de dames druk doende in de weer gingen om hem af te leiden, zo kwam het tenminste bij hem over. In dit eerste huwelijksjaar had hij Emma nog meer van nabij leren kennen en hij vermoedde, dat ze binnenkort waarschijnlijk de jonge dame per ongeluk tegemoet zou treden, of haar zelfs uit nieuwsgierigheid zou volgen, natuurlijk nam ze dan Harriet op haar speurtocht mee. Hij keek nogmaals naar boven, Emma stond niet meer voor het raam. Knightley draaide zich om en liep nu echt de stallen in om de sjees in te spannen voor hun tochtje naar het dorp.
Na een uitgebreide lunch nodigde mevrouw Elton, Emma uit voor een wandelingetje langs haar zoals ze luid uitriep ‘bijzondere en in bloei staande rozenperken’ terwijl ze voor Emma uitliep naar de achtertuin. Deze zonnige middag nodigt de dames uiteindelijk om op het bankje te midden van al die geurende rozen te gaan zitten. Emma vertelt mevrouw Elton al snel van de onbekende jonge vrouw die ze meerdere malen en diezelfde ochtend heeft gezien. ‘Aha je bedoeld waarschijnlijk Mary Wollstone’, antwoordt mevrouw Elton meteen en vervolgde: ‘dat Emma is mijn nichtje die hier een aantal maanden zal blijven in het kleine huisje van wijlen weduwe Bolton. Luister’, vervolgde ze met haar dwingende stem, ‘je moet mij echt beloven het aan niemand, maar dan ook aan niemand te vertellen wat ik je nu ga zeggen’ Ze keek om zich heen. ‘Ik vertrouw op je medewerking, Emma.’ Mevrouw Elton keek met haar bekende ondeugende blik vond Emma, die van verbazing alleen maar stilzwijgend afwachtte van wat er komen zou.
Op een fluistertoon vertelt ze Emma zonder schaamte het hele verhaal waarom haar nichtje ‘beslist’ de komende maanden hier in Highbury door moet brengen. Emma’s wangen kleurden lichtelijk rood, ze stond daardoor snel op, streek haar japon glad en verontschuldigde zich vanwege de warmte nu in de volle middagzon en de doordringende rozengeur.
Tijdens hun terugreis en bij thuiskomst vindt Knightley Emma uitzonderlijk stil, hij polste haar meerdere malen. Emma wuifde zijn lieve zorgzaamheid weg en mompelde dat ze het ‘warm had en moe was’. Met gemengde gevoelens realiseerde Emma al tijdens hun terugreis dat ze nu, in plaats van iets nieuws te kunnen vertellen aan mevrouw Elton, ze zat vastgekluisterd aan een geheim en dat dat, nu juist met, Augusta Elton moest zijn.
(c) Ella Maramis
