Deze inzending voor onze Emma-schrijfwedstrijd is geschreven door Kitty Brans.
In grote passen snelde Emma zich door de nauwe straatjes van Highbury, richting de markt. Bij zich droeg ze een afgedekte rieten mand. Niemand mocht zien wat ze bij zich had, niet totdat ze bij de markt zou komen. Daar zou ze de inhoud van de mand afgeven, maar niemand mocht enige glimp opvangen van deze missie. Emma’s hart bonkte in haar keel op het moment dat ze het middenplein in Highbury binnenstapte en richting de kraampjes liep. Het was er druk zoals elke dinsdagochtend als de markt zijn intrede deed.
Een harde stem naast haar schreeuwde de mensen zijn koopwaar toe. Prachtige peren vers van het land, nu voor de helft van de prijs. Komt dat proeven mensen, komt dat zien!
Emma moest toegeven dat deze peren er heerlijk uitzagen, maar ze had nu geen tijd. Ze moest op zoek naar miss Bates die samen met haar zuster een kraam had met verse groenten.
Derde rij aan de rechterkant, kraam nummer vijf, had miss Bates haar toegefluisterd. En zorg ervoor dat niemand je herkent waarschuwde ze. En daar had Emma goed voor gezorgd. Nog iets verder trok ze de grote muts van haar cape over haar gezicht. Niemand zou weten dat zij het was. In de verte hoorde Emma het bekende gekakel van miss Bates boven de menigte van mensen uitkomen. Snel baande ze zich een weg, tussen de kraampjes en het publiek richting miss Bates, die nog druk doende was al het koopwaar goed neer te zetten in de kraam.
“Theresa kom eens kijken wie er is”, riep miss Bates naar de voorkant van de kraam. En nog geen tel later kwam er een klein maar stevig vrouwtje waggelend naar hun toe gelopen.
“Zo dus u bent mevr. Emma. U durft wel, als een dame van uw stand, hier uw koopwaar aan te bieden. Als uw omhooggevallen society daar achterkomt zijn de rapen gaar”, knauwde Theresa glimlachend naar Emma. “Een meid met pit dat mag ik wel”, ging ze onverstoorbaar verder. “Laat die koopwaar maar eens zien, chique dame.”
Emma was iets uit het veld geslagen over de ongemanierdheid van Theresa. Ondanks ze gewaarschuwd was door Miss Bates, dat haar zuster er wat grove manieren op nahield. Toch haar zuster scheen een hart van goud te hebben, had miss Bates haar verzekerd en daar vertrouwde Emma dan ook op.
Maar miss Theresa had wel gelijk, als haar kringen er achter zouden komen, zou ze zeker tot schande zijn. Een dame haar stand behoorde niet te werken en behoorde er al helemaal geen munt aan te verdienen. Nu ging het Emma geheel niet om de shillings. De inkomsten zouden grotendeels verdeeld worden tussen de zusters Bates. Haar enthousiasme om de pracht en vrolijkheid van haar passie te delen met de rest van de inwoners van Highbury, was haar grootste motivatie.
Miss Bates die Emma’s verslagenheid opmerkte, nam het woord van haar zuster snel over en zei: “Trekt u niets aan van Theresa, mevr. Emma. Laat toch eens zien mijn kind wat u bij zich heeft.” Emma voelde de mand in haar handen en kwam weer tot missie. Zenuwachtig opende ze de afgedekte mand en een pracht aan de meest kleurrijke boeketten bloemen kwamen tevoorschijn. Miss Bates en zelfs Theresa vielen even stil. Zoiets moois hadden ze nog nooit gezien. Toch Theresa herstelde zich snel en merkte op dat dit toch iets anders wat dan haar bossies onkruid die ze thuis in de tuin had staan.
“Ja natuurlijk meid”, ging miss Bates verder, “dat hebben we toch afgesproken. We hebben een speciaal plekje vrij gehouden. Beide zusters pakten ieder een hand vol boeketten uit de mand en stalden ze uit in de lege bakken voor de kraam. Nieuwsgierig als Emma was, stapte ze achter het kraampje weg om het resultaat te gaan bekijken. Ze kon een grote glimlach niet onderdrukken, toen ze haar variatie aan bloemen als een stralende kleurenpracht voor het houten kraampje zag prijken.
Trots vervulde haar en net toen ze een stap naar voren wilde zetten om de zusters Bates nogmaals haar dank te geven, hoorde ze een bekende stem achter zich. Snel greep Emma naar de muts van haar cape. Maar die was ze in al haar euforie vergeten terug op te zetten. “Hallo mevr. Emma”, hoorde ze de glazige stem van mevr. Elton zeggen. “Een goedemorgen mevr. Elton, hoe gaat het met u”, reageerde Emma beleefd. “Ach alles zijn gangetje”, antwoordde mevr. Elton. “Ik moet mijn bedienden bijstaan voor het grote Ontvangst-diner van vanavond. Alle belangrijke kringen aanwezig, ja dan weet u het wel”, schepte mevr. Elton op. “En u mevr. Emma, bent samen met u man Sir Knightley toch zeker ook van de party.”
Helemaal vergeten, ging er door Emma’s hoofd. Deze diners waren een opgave om doorheen te komen. De strijd der meest belangrijk zijn. “Mevr. Emma?” hoorde ze mevr. Elton nogmaals vragen. “Ja mevr. Elton, nog dank voor uw uitnodiging.” Emma boog beleefd haar hoofd en liep zo snel ze kon de markt af.
Die avond aan het diner, zag ze tegenover haar hoe mevr. Weston de gastvrouw complimenteerde over de prachtige arrangementen aan bloemen die waren uitgestald op tafel. “Nou het is me wat”, antwoordde mevr. Elton, “ik ontdekte deze schitterende boeketten voor de kraam van miss Bates. Hoe die vrouw aan deze hoogwaardige variatie van bloemen komt, is mij nog steeds een raadsel.” Emma kon een glimlach niet onderdrukken toen ze met een ondeugende blik naar haar boeketten bloemen keek op de gedekte dinertafel …
(c) Kitty Brans
