Deze inzending is geschreven door de beheerder van deze website. Vergeef haar, ze kon het niet laten. Uiteraard valt deze inzending buiten de competitie en kan er straks niet op gestemd worden.

Ook al had de zon de hele middag stralend op Pemberley neergekeken, toch had ze geen warmte gebracht. Darcy liep diep weggedoken in zijn overjas het pad naar het kerkhof op. Het schemerde al en het zou snel donker zijn, maar hij wist waar hij moest zijn. Bij het nieuwe graf dat drie maanden eerder onder de eeuwenoude venijnboom was gedolven, bleef hij staan. De winterwind had een paar dorre blaadjes achtergelaten op de grafsteen; Darcy hurkte en veegde ze weg.

Drie maanden waren alweer voorbij gegaan sinds die fatale dag. Hij was er zelf niet bij geweest toen het gebeurde, het was hem verteld toen hij was thuisgekomen. Ze had de kleine Henry, pas zes dagen oud, in haar armen gehad. Ze had hem een verhaaltje vertelt, over zijn vader en moeder en hoe gelukkig ze met zijn komst waren. Ze had naar de baby gelachen, hem gekust. Toen ze Henry teruglegde in de armen van de min, was ze terug in haar stoel gezakt. Een minuut later was ze dood.

De gedachte dat hij dit had kunnen voorkomen kon hij maar niet kwijtraken.

Darcy huiverde. Het was inmiddels donker, maar hij kon dankzij het maanlicht de steen nog duidelijk onderscheiden. Natuurlijk wist hij dat er over hem gepraat werd; dat men het vreemd vond dat hij hier iedere dag kwam. Het was moeilijk te verklaren. Het leek alsof tegelijkertijd met het hare, ook een stukje van zíjn hart was stil blijven staan, en het lukte hem maar niet om het weer in ritme met de rest te laten kloppen. Alsof hij door haar dood die van zijn ouders opnieuw beleefde. Alles was kwetsbaar geworden. Een vreemd contrast met de blijdschap die hij voelde om dat kleine jonge leven dat hem was toevertrouwd.
De gedachte dat hij dit had kunnen voorkomen kon hij maar niet kwijtraken. Het afgelopen jaar was druk voor haar geweest; in korte tijd was er veel veranderd en misschien had hij te weinig oog gehad voor het feit dat er veel van haar gevraagd werd …

Hij hoorde iemand het kerkpad opkomen en keek om. Het was Georgiana, haar gezicht bleek uitgelicht door de lantaarn die ze bij zich droeg. Toen ze naast hem stond, sloeg hij zijn arm om haar heen. Georgiana liet haar hoofd op zijn schouder rusten. “Wat missen we haar, hè”, fluisterde ze zachtjes. Eventjes bleven ze zo staan, maar toen maakte ze zich van hem los.
“Ik heb de opdracht gekregen om je naar huis te brengen”, zei ze kordaat. “Elizabeth is klaar om te gaan, maar ze wil je eerst nog even spreken. Ze had het over een ‘aanvalsplan om Lady Catherine gunstig te stemmen’.”
Darcy lachte. “Mijn vrouw gaat op oorlogspad”, verzuchtte hij met een glimlach.
Georgiana haakte haar arm door de zijne en trok hem zachtjes mee het pad op. “Ik ben blij dat je weer kunt lachten, broer. Het geeft me de moed om te zeggen wat ik je nu zeg: natuurlijk kan niemand onze lieve mevrouw Reynolds vervangen, maar wordt het toch niet tijd dat we een andere huishoudster zoeken?”