Deze inzending voor onze Pride and Prejudice schrijfwedstrijd is geschreven door Silvia Bonsema.

Elizabeth was al een paar minuten wakker en stapte nu uit bed. Haar blote voeten raakte de koude grond en snel liep ze naar de houten kist die achter haar bed stond. Ze haalde er een in bruin papier gewikkeld pakje uit. Net toen ze de deksel weer dicht deed zei haar man wat slaperig, “Lizzie, waar ben je mijn parel?” Elizabeth stond gauw weer rechtop. “Ik ben hier, maar het is zaterdag vandaag mijn Darcy. Je mag me alleen je parel noemen op zondag.” Elizabeth kroop weer in bed en probeerde haar voeten te warmen aan de benen van haar man.

“Zaterdag vandaag?” zei Fitzwilliam. “Maar mijn lieve Mrs. Darcy, weet je wat dat betekent?” Hij kwam dichterbij om haar een zoen te geven. “Ja mijn Darcy, het is vandaag precies 1 jaar geleden dat we getrouwd zijn.” Ze overhandigde hem het bruine pakje. Darcy was een man die niet snel zijn emoties liet blijken. Hij had Elizabeth ooit beloofd om haar alleen Mrs. Darcy te noemen als hij compleet gelukkig was. Fitz noemde haar nu dagelijks Mrs. Darcy, iets waar Lizzie geen genoeg van kon krijgen.

“Die draag je dan dicht bij je hart”, zei ze.

Hij prutste wat met het papier en haalde er een wollen geruite sjaal uit, op de achterkant stonden hun initialen geborduurd. “Die draag je dan dicht bij je hart”, zei ze. “Ik zal hem vandaag al omdoen”, was zijn reactie. Lizzie wist niet wat hij vandaag van plan was. Darcy lachte maar wilde het haar nog niet vertellen. Fitzwilliam had iets onvergetelijks geregeld waar nog jaren over gesproken zou worden.

Ze aten samen, Darcy las de krant. Er werd veel gepraat en Lizzie schreef een paar brieven. En toen hij op zijn zakhorloge keek was het inmiddels tijd om naar buiten te gaan. “Maak een wandeling met me”, zei hij. Darcy pakte zijn jas en hielp Elizabeth in haar cape. Hij deed de nieuwe sjaal om die Elizabeth gemaakt had en bood haar galant zijn arm aan. Samen liepen ze over het terras, langs de buxus haag richting het grasveld dat altijd de zon leek te vangen. Midden op het veld stond een grote rieten mand met zandzakken. Er waren mensen druk bezig om een rood-wit gestreepte ronde vorm op te blazen. “Darcy mijn lief wat is dit?” vroeg ze. “Fijne trouwdag Mrs Darcy”… Hij lachte breeduit en kon zijn enthousiasme bijna niet in bedwang houden.

Even later gingen Darcy en Elizabeth steeds hoger de lucht in en tussen de wolken door konden ze Pemberley in zijn geheel overzien. Samen genoten ze van dit spannende avontuur en natuurlijk van elkaar. Zelfs de kou verstoorde hun geluk niet, ze kropen gewoon wat dichter tegen elkaar aan. Het was een fantastische trouwdag die nog specialer werd door deze unieke vaart, samen in een luchtballon.

(c) Silvia Bonsema