Lieve, lieve J,

‘Van harte gefeliciteerd’ klinkt te gewoontjes voor een prestatie als die van jou. Over de hele wereld wordt over je gesproken vandaag. En terecht, want met Pride and Prejudice heb je iets heel bijzonders neergezet. Zoals een andere schrijver van formaat al eens constateerde: het lijkt alsof het je heel makkelijk afgaat en alsof het eenvoudig is wat je neerzet, maar juist daarin schuilt je genialiteit en grootsheid.

Wat voel ik me bevoorrecht dat je me juist nu zo’n belangrijk document hebt toevertrouwd. Het is dapper van je dat je je zo kwetsbaar durft op te stellen. Ik zal je vertrouwen niet beschamen. Ik beloof je dat ik met niemand zal praten over de eerste versie van Pride and Prejudice, toen nog First Impressions geheten, die je me hebt laten lezen.

Mag ik zeggen hoe verbaasd ik ben over de transformatie die je verhaal heeft doorgemaakt? Je hebt er goed aan gedaan, ook al was het niet vrijwillig, het al die jaren te laten rijpen. Stel je bijvoorbeeld voor dat je die scène had laten zitten, waarin Mr Darcy een duik neemt in de vijver op zijn landgoed. Het zit gewoonweg niet in zijn aard om zo impulsief te zijn. Heel ongeloofwaardig.

Een fatsoenlijke jonge vrouw hoort niet bij zonsopgang door de velden te lopen. Dat is slecht voor haar reputatie.

En het was inderdaad helemaal niet nodig om het uiterlijk van alle personages tot in detail te beschrijven. Het leidt maar af van waar het werkelijk om gaat. Trouwens, zoals je weet zijn lezers prima in staat om zelf het plaatje in te vullen. Ook ben ik blij dat je het fragment waarin de hoofdpersonen elkaar eindelijk ‘krijgen’, hebt aangepast. Een fatsoenlijke jonge vrouw hoort niet bij zonsopgang door de velden te lopen. Dat is slecht voor haar reputatie.

Dan is er nog die verhaallijn over Wickham. Als je had laten staan dat hij na het huwelijk van Elizabeth en Mr Darcy iemand zou hebben vermoord in de bossen van Pemberley, was het niet meer dan een gewone detective geworden. Dat was echt geen stof geweest die de tand des tijds zou weerstaan. En ten slotte nog de zombies. Zullen we daar maar geen woorden aan vuil maken?

Zoals het nu is, is het precies goed. Ironisch, dramatisch, humoristisch en vrijwel tijdloos. Dat is een universele waarheid die iedereen zal onderschrijven, om je eigen woorden nu eens ter afsluiting te gebruiken. Geniet van alle festiviteiten en aandacht, Lieve J. Je verdient het!

Lieve groet,
A

Anke Werker en Rick de Haas

‘Follies and nonsense, whims and inconsistencies do divert me, I own, and I laugh at them whenever I can.’
Met dit citaat van Jane Austen (1775-1817) als motto schrijft Anke Werker (1972) brieven aan deze schrijfster. Een reactie verwacht ze niet. Wel hoopt ze antwoord te vinden op de vraag hoe anders de wereld van nu is in vergelijking met twee eeuwen geleden. En, is die wereld wel zo anders? Illustrator Rick de Haas voorziet de brieven van commentaar in beeld.