Lieve J,

Je hebt het fantastisch gedaan de afgelopen week. Ik vind helemaal niet dat je je ervoor hoeft te schamen. Nou ja, je keus voor die dubbelganger was misschien iets minder gelukkig. Maar dat kan de beste overkomen. Volgens mij heeft niemand het gemerkt bij De wereld draait door. Laten we het een beginnersfoutje noemen. Ik las net in de Esta dat Carice van Houten bij haar eerste grote televisie-interview aan één stuk door pinda’s zat te eten. Niemand die het daar nu nog over heeft.

Trouwens, dat artikel in Esta is sowieso interessant voor jou. Het gaat over mediatraining. Als je het leest, zul je zien dat jij het er heel goed van af hebt gebracht. Dat interview dat je hebt gegeven aan JaneAusten.nl was bijvoorbeeld briljant. (Ze heeft je identiteit niet prijsgegeven, maar ik zag meteen dat jij het was. Je onstuitbare ambitie heeft je verraden.)

Ik vind het fijn nu het eenmaal weer zover is.

En nu ben je dus aan het bijkomen in Kent. Is het daar ook zo herfstig? Ik vind het fijn nu het eenmaal weer zover is. Appeltaart bakken, pompoensoep maken, gevulde speculaas eten, peertjes stoven. Dat zijn toch heerlijke culinaire bezigheden, die echt bij de herfst horen. En ook dingen die niets met eten te maken hebben vind ik leuk. Samen met de kinderen in de blaadjes schoppen, paddestoelen kijken in het bos, ’s avonds kaarsen aandoen en lui een boek lezen op de bank … Nou ja, dat laatste vind ik het hele jaar door fijn.

Hoe maken E en de kinderen het? Is de klik met je nichtje er nog? Zij is nu ongeveer zo oud als jij was toen je begon aan Sense and Sensibility, niet? Is dat niet raar, om te beseffen dat je een generatie bent opgeschoven? In haar ogen zijn wij praktisch bejaard. Uitgerangeerd en oninteressant. In de herfst van ons leven. Gelukkig kijken we daar zelf anders tegenaan. Nu begint het pas! Niks herfst dus, behalve dan voor de pompoensoep en gevulde speculaas.

Veel liefs,
A

Anke Werker en Rick de Haas


‘Follies and nonsense, whims and inconsistencies do divert me, I own, and I laugh at them whenever I can.’
Met dit citaat van Jane Austen (1775-1817) als motto schrijft Anke Werker (1972) brieven aan deze schrijfster. Een reactie verwacht ze niet. Wel hoopt ze antwoord te vinden op de vraag hoe anders de wereld van nu is in vergelijking met twee eeuwen geleden. En, is die wereld wel zo anders? Illustrator Rick de Haas voorziet de brieven van commentaar in beeld.