Door Priscilla Smith
Als 15-jarige puber keek ik uit naar de start van een nieuwe mini-serie op Nederland 2: Pride & Prejudice. Na de eerste muzieknoten en de mooie geborduurde stoffen was ik verkocht. Toen daarna twee prachtige mannen het beeld in kwamen galopperen, slaakten mijn moeder en ik een diepe zucht. Daarna las ik die week meteen het boek om de week later helemaal klaar te zijn voor het vervolg van de serie.

Er bestaat geen serie die ik vaker heb gezien dan Pride & Prejudice. Ik heb de serie op DVD én VHS, heb ze minstens 35 keer bekeken, het gedeelte waar Mr. Darcy in het meer induikt vertoont een aantal witte slijtageplekjes en toch…weet ik nu al dat ik weer de hele serie ga bekijken op tv. P&P is een verslaving die ik voor mijn leven heb en waarvoor ik liever geen afkickkliniek bezoek. De witte-shirt-obsessie begint wel ongezonde vormen aan te nemen. En na de 50e keer kijken houd ik nog steeds mijn adem in als hij uit de bosjes komt lopen en Lizzy geschokt “Mr. Darcy!’”zegt. Ik weet wat er gaat komen, maar toch klap ik elke keer in mijn handen van verrukking.

Teleurgesteld
Toen ik het boek las, was ik teleurgesteld dat de hele scene (uiteraard!) niet in het verhaal voorkomt. Maar toch ben ik blij dat de bedenkers de scene hebben geschreven. Hij past natuurlijk niet echt in het tijdsbeeld, maar het gaf ons als kijker niet alleen een adembenemend plaatje op Colin Firth in een nat wit shirt (*adem in, adem uit*), maar ook een ander beeld over de ’trotse’ Mr. Darcy. Ik hoopte op dat moment dat Lizzy ook onder de indruk zou zijn van Mr. Darcy en ze snel zouden trouwen en veel baby’s zouden mak…euh…krijgen. Maar gelukkig was Elizabeth’s liefde voor Darcy al veel eerder aanwezig, zoals ze dat zelf later tegen haar zus Jane zegt:

Priscilla bij Lyme Park

Jane Bennet: No, seriously, Lizzy. When did you first know you were in love with Mr. Darcy?
Elizabeth Bennet: It came on so slowly I hardly know… but I believe I must date it from the time I first saw his wonderful grounds at Pemberley.

Lyme Park
Lyme Park, de locatie in Cheshire, die gebruikt is voor Pemberley is bijna even mooi als de serie. Mijn bezoek aan Lyme Park is één van mijn hoogtepunten in mijn leven… en dieptepunten in die van anderen. In de stromende regen ben ik als een Maria in the Sound of Music (“I have confidence in rain!”) op het ‘estate’ afgerend (“Mr. Darcy here I am!”), heb ik wildvreemde mensen op een zeer hoog piep-niveau over P&P verteld, ben ik richting het meer gerend en vervolgens geprobeerd mijn lief over te halen erin te springen die bedankte voor de eer. Er hangt nu waarschijnlijk een portret van mij bij de ingang om mij bij een volgend bezoek te weren. In gedachten hoorde ik Lady Catherine de Bourgh met een zuur gezicht “Are the shades of Pemberly to be thus polluted?!”, zeggen.

Ik heb een idee dat Jane Austen er wel om had kunnen lachen, gezien haar goed gevoel voor humor. Haar humor in P&P is duidelijk overgebracht in deze verfilming. Het is een boek dat ik nog steeds hardop lachend kan lezen en gelukkig zijn de eerste bladzijden bijna letterlijk overgenomen in aflevering één die ons trakteerde op deze humor. De afleveringen die daarna volgden zorgden voor mijn Jane Austen verslaving:

  • het bal waar Mr. Darcy Lizzy ’tolerable, but not handsome enough to tempt me’ noemt,
  • de vreselijke Mr. Collins (“Other Way, Mister Collins!”),
  • oppervlakkige zusjes (“oh, all the officers!”),
  • hysterische moeder (“Hill!! Where is Hill!?”),
  • schattige Mr. Bingley,
  • bad boy – maar toch ook weer niet – Mr. Darcy,
  • hèt aanzoek (“In vain I have struggled. It will not do.”),
  • dé dans (“Do you talk by rule then, while you are dancing?”)
  • en het geweldige gesprek van Lizzy met Lady Catherine de Bourgh (“Obstinate, headstrong girl! I am ashamed of you!”).



    • Al deze verrukkelijke scene’s zorgen voor mijn favoriete serie aller tijden: Pride & Prejudice. Op naar de volgende 35 keer kijken!