Door Maria Beets
Het zijn indirect mijn vader én Agatha Christie die mij 40 jaar geleden op het spoor van Jane Austen hebben gebracht. Een goede vriend van mijn vader werkte destijds bij een uitgeverij. Hij had van mijn vader gehoord dat ik groot een Agatha Christie fan was. Iedere keer wanneer er dan nieuwe boeken verschenen, kreeg ik die van hem. Mijn collectie groeide dan ook aardig. Maar toen kwam er een moment dat ik alle moordzaken wel zo’n beetje gelezen had en naarstig op zoek ging naar andere Engelse schrijfsters. En dat was het grote moment. Jane kwam op mijn pad.

Even wennen
Pride and Prejudice was het allereerste boek dat ik van haar onder ogen kreeg. Het was wel even wennen. Want ineens geen rustige Miss Marple meer, maar een behoorlijk nerveuze Mrs.Bennet. En Poirot verbleekte behoorlijk toen ik Mr. Darcy voor het eerst ontmoette. En voor de allereerste keer werd ik verliefd op een personage uit een boek. Inderdaad, Mr.Darcy.
Het jaar 1970 waarin ik het boek las, was een totaal andere tijd dan die Jane Austen beschreef. De Mr. Darcy’s van die tijd zagen er ook heel anders uit. Woodstock was geweest. Iets heel anders dan het beschaafde pianospel van Georgiana. Meisjes ondernamen zelf van alles om hun Mr. Darcy te veroveren. Ze bleven niet langer lijdzaam toezien. En moeders in de jaren 70 hadden hele andere problemen aan hun hoofd dan Mrs. Bennet. Zij wilden eerder hun dochters van bepaalde mannen afhouden. In plaats van ze aan de man te brengen. En…ze zouden al helemaal niet hun dochters alleen naar het huis van een man laten gaan in de hoop dat er iets moois zou ontstaan. En blijven slapen??? No way.

Ik was jaloers op Lizzy want wilde ik eigenlijk zo ook niet zijn?

Vergeten
Maar ik genoot van het leven en de stijl en klasse die Jane beschreef. Ik was jaloers op Lizzy want wilde ik eigenlijk zo ook niet zijn? En Jane, lieve rustige Jane. Ik wilde een mix van beiden zijn. En toen kwam daar de film in 1995. Ik was de leeftijd ontstegen dat ik verliefd werd op personages uit boeken. En ik moet eerlijk zeggen: ik was Jane Austen ook weer een beetje vergeten. Had wel al haar andere boeken gelezen en herlezen, maar er waren inmiddels weer heel wat andere boeken aan mij ogen voorbij gegaan.
Maar goed, P&P 1995. Hij kwam… ik zag… en ja ik was weer 18. En Mr. Darcy, hij zag er nog beter uit dan ik destijds had kunnen bedenken. Oh en Mrs. Bennet. In haar zag ik opeens heel veel gelijkenissen met bepaalde familieleden. En Mr.Bennet. Wat een lieverd. Hij leek precies op mijn vader. En wat jammer dat ik dat nooit meer aan mijn vader heb kunnen vertellen. En lady Catherine… ja zelfs zij leek op iemand uit mijn familie.
Iedere keer weer wanneer ik de film zie, moet ik lachen om de overeenkomsten. En ik besef dat er op sommige punten weinig veranderd is. Veel moeders proberen nog steeds een “goede partij” voor hun dochters te vinden. Er zijn nog steeds veel Ladies Catharine. En ook lopen er nog heel meisjes/dochters rond die erg veel lijken op de dochters Bennet. Maar er is nog steeds maar één Jane Austen. Zij is niet te vervangen of te imiteren. En er is nog steeds maar één Pride and Prejudice 1995. Want het lijkt mij onmogelijk om die verfilming te overtreffen.

Liefde
Jane Austen heeft mij niet alleen de liefde voor haar boeken gegeven. Maar ook mijn liefde voor Engeland met haar schrijvers, cultuur, historie en verder alles wat maar Engeland ademt is in de loop van de jaren uitgegroeid tot een eeuwige verbintenis. En die liefde gaat nooit meer over. Net zomin als mijn liefde voor P&P 1995. En dit alles doordat ik van van mijn vader boeken kreeg van Agatha Christie. Hoe wonderlijk kan iets lopen.