Altijd al willen weten hoe het zit met het Amerikaanse einde van Pride and Prejudice 2005? Waarom Wickham in deze verfilming zo’n marginale rol speelt? Hoe het komt dat Longbourn er toch wat armoedig uitziet? Redacteur Adam Spunberg, die wij natuurlijk kennen van het waanzinnig succesvolle Austen Twitter Project, interviewde voor website Pictainment scriptschrijfster Deborah Moggach en zocht bij haar het antwoord op deze vragen.
De film Pride and Prejudice van regisseur Joe Wright zorgde in 2005 voor een nieuwe Austen-opleving. Het was voor veel jonge mensen hun eerste ervaring met het werk van Jane Austen. Er werd op meerdere punten afgeweken van het boek, wat tot veel kritiek leidde van die-hard Janeites. Toch werd de film een razend succes.
Eén van de meest opvallende dingen uit de film was het Amerikaanse einde. Niet het einde dat wij hier in de bioscoop zagen, maar dat in Amerika werd vertoond en bij ons op dvd is verschenen. Moggach zegt daarover in het interview:
“In America, it ended in a rather sickly scene at night. It just didn’t work,” she said, to which I begged her not to hate me for liking it. “The end in England stopped more abruptly, not so sugary,” she added.
In het interview met Moggach vind je nog meer van dit soort sappige uitspraken. Zowel deel I als deel II van het interview vind je nu op Pictainment. Mis het niet!
Wat vind jij van het ‘Amerikaanse’ einde van P&P 2005? Bekijk het filmpje en geef je reactie onderaan dit bericht.
@Karin: En hoe ze zitten ook… Leek mij dat ze aan een één of andere workshop meededen die beter tot zijn recht zou komen in ‘Pride & Promiscuity’… 😛
Ik heb volgens mij net een beetje in mijn mond overgegeven. En waarom zitten ze in kleermakerszit op een offertafel?
@Priscilla: LOL! Ik snap het einde ook niet helemaal. Of helemaal niet, eigenlijk.
Alsof je in een mierzoet suikerbad stapt…..En tegelijkertijd een hap neemt van een suikerspin.jakkie….:-( …
Ik vind het Amerikaanse einde echt over the top, overdreven, zoet, brrrr. Krijg spontaan pijn in mijn kiezen.
Het Europese einde is wat abrupter, maar eigenlijk wel prima zo.
Het Amerikaanse einde is inderdaad… zo… zoet! Maar dan niet het zoet van een lekker kopje honingthee, zoals het bij Jane Austen hoort te zijn, maar het felle, harde zoet van een energiedrankje… Onnatuurlijk, vreemd, niet mijn ding.
Het europese einde is idd vele malen beter, met het amerikaanse einde wordt het een beetje te. Ik vind trouwens dat deze film voor een boekverfilming zich goed aan het boek houd hoor, er zijn nog veeeele ergere boekverfilmingen